Ulica Biedronki to nawet dość duża i wcale nie niepozorna ulica w Wilanowie, która mimo położenia blisko wilanowskiego pałacu i w bezpośrednim sąsiedztwie kościoła św. Anny pozostaje w zasadzie raczej nieznana. Jednocześnie należy do najstarszych ulic Wilanowa, bo właśnie wzdłuż niej rozciągała się historyczna osada Wilanów, czego nawet można domyślić się z jej nietypowego kształtu oraz większego niż na sąsiednich ulicach zagęszczenia starych domostw, w tym kilku budynków bezpośrednio związanych z samym pałacem.
Powyższe porównanie obejmuje południową część ulicy, a więc tę położoną najbliżej wspomnianej już królewskiej rezydencji, która w czasach pozapandemicznych należała (i pewnie będzie jeszcze należeć) do najchętniej odwiedzanych warszawskich zabytków. O historycznym charakterze ulicy świadczyła również zachowana na tym odcinku nawierzchnia z kamienia polnego, mocno już wyrobionego zapewne od przejeżdżających pojazdów, ale bez widocznych ubytków – praca dawnych rzemieślników naprawdę potrafiła wytrzymać próbę czasu. Co ciekawe, w listopadzie 2017 roku nawierzchnia wraz z układem urbanistycznym tego fragmentu ulicy została wpisana do gminnej ewidencji zabytków, co było efektem pracy miłośników historii, dążącej do zachowania jak najwięcej autentycznych nawierzchni warszawskich ulic. Tuta jest jednak jedno ale… Dokładnie w tym samym momencie nawierzchnia już nie istniała, bo w trakcie trwających w tym samym czasie została wymieniona na zwyczajną betonową kostkę. Los kamienia polnego pozostaje póki co nieznany. Ciekawe, czy stołeczny konserwator zabytków w ogóle wie o tych zmianach.
Widoczny po prawej stronie mur oddziela ulicę od kompleksu pałacowo-parkowego w Wilanowie, a na jego końcu widoczny jest niepozorny, parterowy budynek nakryty dwuspadowym dachem. W ścianie szczytowej widoczna jest obłożona czerwoną cegłą półokrągła, kilkuczęściowa wnęka. Ten budynek to dawny Dom Doktora Szpitala św. Aleksandra – instytucji założonej w Wilanowie w połowie XIX wieku z inicjatywy ówczesnych właścicieli pałacu, Aleksandry i Augusta Potockich. Sam budynek powstał w latach 1845-1847 według projektu Henryka Marconiego z przeznaczeniem na wiejski lazaret, do którego sprowadzono kilku dobrych lekarzy, a korzystanie z przybytku było dla miejscowych dzierżawców bezpłatne. Niestety już kilkadziesiąt lat później szpital ten nie funkcjonował, a budynek zyskał inne funkcje.
Warto jeszcze rzucić okiem w głąb zdjęć, gdzie można dostrzec jeszcze jedną ciekawą zmianę. W 2010 roku pod numerem 12 znajdował się wybudowany w latach 80. XX wieku dom jednorodzinny, utrzymany w dość nietypowej dla owych czasów formie, wynikającej zapewne z odpowiedniego sąsiedztwa. Niski dom nie uzyskał bowiem pudełkowej formy, lecz został nakryty wysokim, mansardowym dachem z lukarnami. Jednak dziesięć lat później w tym samym miejscu widać już całkiem odmienny, na wskroś nowoczesny, masywniejszy budynek już o wiele słabiej, choć jeszcze, nawiązujący do sąsiedniej architektury. Został on wybudowany w latach 2016-2019 według projektu Wojciecha Musiała z pracowni WM Atelier – specjalizującej się w obszernych, luksusowych domach – dla inwestora prywatnego, oficjalnie jako dom mieszkalny jednorodzinny. Jest on jednopiętrowy o wiele obszerniejszej bryle obłożonej kamiennymi płytami, wyróżnionej dużymi oknami i skromnymi detalami. Budynek wpisuje się w trend ostatnich lat, gdyż w całym Wilanowie powstaje coraz więcej tego typu masywniejszych, teoretycznie jednorodzinnych domów o nowoczesnej architekturze.
Wyremontowana ulica zapewne prezentuje się lepiej niż dziesięć lat temu i na pewno jest wygodniejsza dla samochodów, jednak w sąsiedztwie wilanowskiego pałacu niewątpliwie brakować będzie takich jak dawniej historycznych smaczków. Moim zdaniem kamień polny pasował do sąsiedniej zabudowy o wiele lepiej niż najzwyklejsza betonowa kostka.
Oddechy Warszawy 